موسیقی کلاسیک چیست

تاریخ موسیقی را می‌توان به دوره‌های زمانی مجزایی تفکیک کرد که هرکدام از آن‌ها با سبک خاص خود مشخص می‌شوند. و این تغییر به تدریج رخ می‌دهد. غالبا سبک‌های گوناگون با یکدیگر تداخل و هم پوشانی دارند و سرانجام سبکی جدید از بطن سبک قدیمی ظهور می‌کند. شش دوره اصلی در تاریخ موسیقی وجود دارد که عبارتند از:
موسیقی قرون وسطا تا حدود سال ۱۴۵۰
موسیقی رنسانس ۱۴۵۰ – ۱۶۰۰
موسیقی باروک ۱۶۰۰ – ۱۷۵۰
موسیقی کلاسیک ۱۷۵۰ – ۱۸۱۰
رمانتسیم قرن نوزدهم ۱۸۱۰ – ۱۹۱۰
موسیقی قرن بیستم از ۱۹۰۰ به بعد
موسیقی کلاسیک یکی از معروف‌ترین سبک‌های موسیقی به حساب می‌آید.

تحول تاریخی موسیقی کلاسیک

کلاسیکال و کلاسیک هر دو از واژه لاتین کلاسیکوس به معنای شهروند متعلق به عالی‌ترین طبقات اجتماع می‌آیند؛ بنابراین اصولا این واژه در ارتباط با هر چیزی که متعالی، درجه اول و دارای ارزش ماندگار باشد به کار برده می‌شود. در موسیقی نیز ما به دو دسته از آثار موسیقایی کلاسیک می‌گوییم.
دسته اول: آثاری هستند که در دوره‌ی کلاسیک خلق شده‌اند. دوره‌ای که بعد از باروک با هایدن شروع شد و با بتهوون تمام شد و به دوره‌ی رمانتیک رسید و در حدود سال‌های ۱۷۵۰ تا ۱۸۱۰ میلادی به طول انجامید.دسته دوم: آثاری که در آن دوره خاص خلق نشده‌اند، اما همان موسیقی را به ذهن متبادر می‌کنند. وقتی کسی باخ گوش می‌دهد، نمیگوید من موسیقی باروک گوش می‌‌کنم، یا کسی که شوئنبرگ گوش می‌دهد، نمیگوید من موسیقی مدرن اکسپرسیونیستی گوش می‌دهم، هر دوی این افراد معتقدند موسیقی کلاسیک گوش می‌دهند و اعتقاد درستی هم دارند.در واقع اگر بخواهیم به طور دقیق‌تر بگوییم، از نظر سبک و تحول تاریخی موسیقی کلاسیک به چهار دوره تقسیم می‌شود. این دوره‌ها عبارتند از:۱- دوران باروک (سال‌های ۱۶۰۰ تا ۱۷۶۰ میلادی). این موسیقی دارای تزیینات بسیاری بوده و از ترکیب همزمان چند ملودی تشکیل شده است. در عین حال داری تم و ریتم یکنواختی است. بسیاری از اصطلاحات و مفاهیم موسیقی امروز در این دوره به وجود آمده و اپرا در این دوره اهمیت زیادی پیدا کرد.
از جمله مشهورترین آهنگسازان دوران باروک، می‌توان به موسیقیدان بزرگ آلمانی یوهان سباستین باخ اشاره کرد که تاثیر زیادی بر آهنگسازان و موسیقدانان بعد از خود گذاشت. ۲- دوران کلاسیک (سال‌های ۱۷۳۰ تا ۱۸۲۰ میلادی). در این دوران تزیینات دوره باروک از بین رفته و موسیقی از پیچیدگی به سمت سادگی حرکت کرد و ساختار موسیقی بیشتر به شکل هوموفونیک (دارای یک ملودی غالب) درآمد. سمفونی در این دوران شکل گرفت و پیانو که در اواخر دوران باروک اختراع شده بود، در آثار این دوران نقش بسیار مهمی پیدا کرد.
هایدن و موتسارت اتریشی و بتهوون آلمانی از مشهورترین چهره‌های موسیقی این دوران هستند. شاید موتسارت و بتهوون به همراه باخ سه چهره برتر کل تاریخ موسیقی کلاسیک باشند. ۳- دوران رمانتیک (سال‌های ۱۸۱۵ تا ۱۹۱۰ میلادی). همانطور که از اسم آن مشخص است کار‌های این دوره بیشتر تحت تاثیر احساسات عاشقانه آهنگسازان ساخته شده است. موسیقی این دوران از نظر ساختار شبیه به کار‌های دوره کلاسیک است، ولی با هارمونی متنوع‌تر و توجه بیشتر به تم و ملودی. همچنین در این دوران بیش از قبل از ترانه استفاده شده و الهام ادبی در موسیقی بیشتر به چشم می‌خورد.
از جمله آهنگسازان بزرگ این دوره می‌توان به شوبرت، شوپن، شومان، چایکوفسکی، بیزه، وردی، وگنر، لیست، مندلسون، ریمسکی کورساکف و… اشاره کرد. ۴- دوران کلاسیک مدرن (قرن بیستم به بعد). آثار این دوره با ادامه آثار رمانتیک شروع شد و تحت تاثیر مدرنیسم قرن بیستم قرار گرفت. به طور کلی هم‌آهنگی کم کم جای خود را به ناموزونی در موسیقی داد. سرگی راخمانینف، دیمیتری شوستاکوویچ، ایگور استراوینسکی، کارل ارف، ریچارد اشتراوس، جرج گرشوین و آرنولد شونبرگ از آهنگسازان مطرح این دوره هستند. انتقال سبک موسیقی از یک دوره به دوره دیگر به طور ناگهانی اتفاق نیفتاده است و همیشه هنرمندانی بوده‌اند که با سبک‌هایی بینابین، آثار هنری خود را خلق کرده‌اند.